Laissez-Faire ialah prinsip ekonomi yang menggalakkan campur tangan kerajaan yang minimum dalam urusan pasaran dan perniagaan. Istilah ini berasal dari bahasa Perancis, yang bermaksud "biarkan" atau "biarkan ia berlaku," yang mencerminkan idea bahawa ekonomi berfungsi dengan lebih baik apabila dibiarkan bergerak bebas, dengan individu dan perniagaan membuat keputusan berdasarkan bekalan dan permintaan tanpa gangguan.
Dalam sistem Laissez-Faire, peranan kerajaan terhad kepada melindungi hak milik, menguatkuasakan kontrak, dan memastikan persaingan yang adil, tetapi kerajaan tidak campur tangan secara langsung dalam aktiviti ekonomi seperti menetapkan harga, mengenakan tarif, atau memberikan subsidi.
Prinsip-prinsip utama Laissez-Faire termasuk:
Pasaran bebas: Harga, pengeluaran, dan pengagihan barangan dan perkhidmatan ditentukan melalui pertukaran sukarela antara individu tanpa sekatan atau campur tangan kerajaan.
Persaingan dan inovasi: Tanpa campur tangan kerajaan, syarikat digalakkan untuk bersaing, memperkenalkan inovasi, meningkatkan kecekapan, dan menurunkan harga, yang akhirnya memberi manfaat kepada pengguna.
Peranan kerajaan yang terhad: Tanggungjawab utama kerajaan adalah untuk mengekalkan undang-undang dan ketenteraman, melindungi hak milik peribadi, dan memastikan keselamatan negara, sementara aktiviti ekonomi diserahkan kepada sektor swasta.
Walaupun penyokong Laissez-Faire percaya bahawa pasaran bebas menghasilkan kecekapan yang lebih tinggi dan penciptaan kekayaan yang lebih besar, pengkritik menunjukkan bahawa pasaran yang tidak dikawal boleh membawa kepada monopoli, ketidaksamaan sosial, pencemaran alam sekitar, dan ketidakstabilan ekonomi. Oleh itu, kebanyakan ekonomi moden menggabungkan prinsip pasaran bebas dengan tahap peraturan kerajaan untuk memastikan keseimbangan antara kebebasan ekonomi dan kesejahteraan sosial.
